Kierunki polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Polski w strefie euroatlantyckiej po 2018 roku

Abstrakt

Celem artykułu jest przedstawienie propozycji kierunków polityki zagranicznej
i bezpieczeństwa Polski w strefie euroatlantyckiej po 2018 roku,
będących funkcją maksymalizacji szans i minimalizacji zagrożeń wynikających
z oceny jej uwarunkowań wewnętrznych z jednej strony, stanu dwustronnych
stosunków Polski w poszczególnymi krajami, stosunków wielostronnych Polski
z NATO i Unią Europejską oraz zmian sytuacji na arenie międzynarodowej
w latach 1999–2018 z drugiej strony. Z uwagi na obiektywne ograniczenia
wynikające z objętości niniejszego opracowania realizację celu dokonano
poprzez: (i) omówienie wybranych obiektywnych uwarunkowań wewnętrznych
Polski (środowisko geograficzne, potencjał ludnościowy, gospodarczy
oraz militarny); (ii) analizę relacji w stosunkach Polski z Niemcami, Francją,
USA, Białorusią, Ukrainą, Rosją oraz umownych powiązań Polski z NATO
i Unią Europejską; (iii) próbę kategoryzacji tych czynników jako szans i zagrożeń;
(iv) propozycję kierunków polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Polski
w strefie euroatlantyckiej po 2018 roku, będących funkcją maksymalizacji
szans i minimalizacji zagrożeń jak wyżej. W analizie przyjęto następującą
hipotezę badawczą: zmiany w środowisku międzynarodowym oraz dwustronnych
i wielostronnych stosunkach Polski, powodują, iż konieczna jest rewizja
i korekta kierunków polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Polski w taki sposób,
aby jej pozycja uległa zasadniczej odbudowie zarówno na arenie europejskiej
i międzynarodowej, jak i w obszarze bezpieczeństwa.