Pozytywne i negatywne aspekty działalności państw Grupy Wyszehradzkiej w latach 1991–2018

Abstrakt

Niniejszy artykuł ukazuje genezę oraz etapy rozwoju współpracy państw
należących do utworzonej w 1991 roku tzw. Grupy Wyszehradzkiej. Jego szczególnym
celem jest próba pokazania aspektów integracyjnych i dezintegracyjnych
w unijnej polityce Polski, Czech, Słowacji i Węgier. Tezą główną jest konstatacja,
że Grupa Wyszehradzka, wbrew propagandowemu wizerunkowi lansowanemu
dziś w polskich mediach, nie stanowi monolitu, gdyż jej państwa członkowskie
w praktyce – zgodnie z teorią realizmu klasycznego – mają własne, partykularne
cele i interesy, które starają się osiągnąć w stosunkach międzynarodowych, w
tym również na forum Unii Europejskiej, często kosztem sąsiada (sojusznika).
Ponadto Autor stwierdza, że w polityce unijnej państw Grupy Wyszehradzkiej
występują zarówno elementy pozytywne, jak i negatywne, wywołujące w UE
zjawiska i procesy integracyjne i dezintegracyjne, które wpływają na działalność
Unii Europejskiej oraz na jej rolę na arenie międzynarodowej.
Mimo krytycznej oceny dotychczasowej działalności państw Grup Wyszehradzkiej,
Autor w konkluzji podkreśla, że powinna ona nadal istnieć i kontynuować
swoją działalność, gdyż potrzebują jej zarówno państwa członkowskie,
jak i Unia Europejska, która obecnie znajduje się w punkcie zwrotnym swoich
dziejów. Grupa państw V4 powinna jednak wspierać Unię Europejską,
a nie prowadzić działalność wbrew interesom Unii, czy jej pozostałych państw
członkowskich. Jeśli trzeba, powinna stanowić przeciwwagę dla „starej” piętnastki
na czele z Niemcami i Francją oraz wpływać tonująco na ich egoistyczną
politykę we Wspólnotach.