Blaski i cienie przewodnictwa Włoch w Radzie Unii Europejskiej w II połowie 2014 roku

Abstrakt

Od 1 lipca 2014 roku do 31 grudnia 2014 roku Włochy sprawowały, po raz siódmy
w historii członkostwa we Wspólnotach Europejskich, przewodnictwo
w Radzie Unii Europejskiej. Prezydencja przypadła na trudny okres w historii
integracji: nieprzezwyciężonego kryzysu gospodarczego i finansowego strefy
Euro, napięcia w stosunkach z Rosją z powodu sytuacji we wschodniej Ukrainie,
zagrożenia płynącego z niestabilnej sytuacji w basenie Morza Śródziemnego
oraz zmiany na najważniejszych stanowiskach w instytucjach UE po
wyborach do Parlamentu Europejskiego. Główne priorytety prezydencji włoskiej,
ujęte także w ramach „trojki” z Łotwą i Luksemburgiem, koncentrowały
się na polityce prowzrostowej w dziedzinie gospodarczej, dokończeniu budowy
Unii Bankowej w sferze finansowej oraz aktywnej polityce zagranicznej,
której głównymi elementami była solidarność w polityce śródziemnomorskiej
(walka z nielegalną imigracją), akcentowanie strategicznych relacji z Rosją,
odbudowa stosunków gospodarczych z krajami Azji i Pacyfiku oraz relacji
gospodarczych ze Stanami Zjednoczonymi. Z uwagi na słabość wewnętrzną
Włoch, która objawiała się niestabilną sytuacją polityczną i kryzysem gospodarczym,
prezydencji udało się zrealizować tylko część zamierzeń. Było to
przewodnictwo, które w dużej mierze przeszło niezauważone.