Teoria dobra wspólnego a zarządzanie publiczne w samorządzie terytorialnym

Abstrakt

W obszarze zarządzania w sektorze publicznym można zaobserwować
krytykę dotychczasowych rozwiązań i poszukiwanie nowego modelu zarządzania.
Tak, jak w ekonomii i w jej obrębie, w finansach czy zarządzaniu można
wskazać paradygmaty tych nauk, tak też w naukach o zarządzaniu w sektorze
publicznym, szczególnie w samorządach terytorialnych i w ich obrębie,
w wykorzystaniu lokalnych zasobów finansowych można wskazać mainstream,
który odrzuca wszelkie próby reformy tego systemu. Trzeba podkreślić, że
tak, jak w finansach w ogóle, również i w finansach lokalnych obserwuje się
krytykę dotychczas uznawanych paradygmatów i poszukiwanie – w związku
z odejściem od tych paradygmatów – nowego mainstreamu. W modelu tym,
podobnie jak w finansjalizacji, władze lokalne odrzucają tradycyjne relacje
między rządzącymi a obywatelami i nie dostrzegają partnera w zarządzaniu
lokalnym w członkach/właścicielach samorządu terytorialnego. Tak, jak we
współczesnych finansach istotą kształtujących się relacji jest transakcja, tak
w zarządzaniu lokalnym dostrzegamy przede wszystkim działania podporządkowane
wyborom – dlatego obywatela i członka samorządu gminnego wykonującego
wspólną misję zastąpił wyborca. Zatem najważniejsze są wybory
i im podporządkowuje się wszelkie działania – następuje w związku z tym
budowanie friedmanowskiego żelaznego trójkąta lokalnej patologii. Autorzy,
na podstawie prowadzonych od lat badań, obok wskazania obszarów patologii
zarządzania w samorządach gminnych, proponują wdrożenie nowych zasad –
szczególnie modelu zarządzania zasobami finansowymi w wymiarze lokalnym.